وبلاگ شهید روحانی محمدقاسم رحیمی

دوستان و عزیزان سلام علیکم
این وبلاگ با هدف اطلاع رسانی به جامعه در مورد شخصیت شهید محمدقاسم رحیمی توسط خانواده ایشان تهیه شده است امید است که بتوانیم یاد و خاطره شهدا را زنده نگه داریم.

یا علی 

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۲ آبان ۹۴ ، ۰۰:۵۹
خانواده شهید

عکس های برادر شهید، شهید علی رحیمی
منطقه عملیاتی : فاو
سال شهادت : 1365
عکسهای شهید بزودی درج می گردد.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ آبان ۹۴ ، ۲۱:۵۴
خانواده شهید

البوم عکس قبل شهادت


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ آبان ۹۴ ، ۲۱:۲۱
خانواده شهید

حضوری سبز


در بحبوحة مبارزات پیش از پیروزی انقلاب،شهیدرحیمی یکی از فعالترین دانش آموزان انقلابی و مبارز بود. در پخش اعلامیه، برگزاری تظاهرات و … فعالیت میکرد و خلاصه، ما بچه های انقلابی شهر، چشممان بر لبان او دوخته شده بود. با حرکت او حرکت میکردیم و با فریادش فریاد میزدیم. پس از انقلاب نیز وضعیت به همین گونه بود. از خصوصیات برجستة وی در این دوران، صبر قابل ملاحظة او در برخورد با جوانان فریبخورده و گروههای التقاطی بود . با صبر و حوصلة بسیار حرفهای ایشان را گوش میداد و سپس با لحنی آرام و سخنانی منطقی ـ که حکایت از مطالعة دقیق و بینش والای او میکرد ـ سعی درمتقاعدکردن ایشان داشت وهمین مطالعات بود که کمکم او را به وادی حوزه و تحصیل علوم دینی کشاند . ایشان اعتقاد راسخی نسبت به اصل ولایت فقیه داشت. در حالی که در آن زمان شاید بسیاری از جوانان اصل ولایت فقیه را آن چنان که باید و شاید نمیشناختند، او با مطالعه و دقت در این رکن انقلاب به اهمیت آن پی برده و به آن پایبند بود.

«جاذبه و دافعه»
در سالهای اول بعد از انقلاب، در اوج فعالیتهای منافقین ، تعدادی از جوانان فریبخورده نیز که با منافقین همراه شدند، به زندان افتادند. یکی از این جوانان از اهالی شهر ما بود . پس از آزادی او ، جوانان دیگر او را در جمع خود نمیپذیرفتند و نمیخواستند با او رابطه داشته باشند و به قول معروف او را تحویل نمیگرفتند. ولی شهید رحیمی با اینکه در مسائل انقلاب از همه متعصّبتر بود. با آن جوان خیلی گرم میگرفت و خیلی زود با او رابطة دوستی برقرار کرد . آن جوان که خود نیز از برخورد قاسم تعجب کرده بود به وی گفته بود: « ولی من و شما اعتقاداتمان با هم فرق دارد.» و شهید در جواب گفت :«ما همگی بندة خدا هستیم و همین میتواند دوستی بین ما را پیوند دهد.» و با این کار او را نسبت به بچه های مذهبی و انقلابی خوشبین کرده بود. شهید جاذبه و دافعه را با هم داشت. 
شهید رحیمی با جوانها خیلی رفیق می شد و به آنها علاقه داشت و همیشه برای حل مشکلات و اخلاق و رفتار و شخصیت آنها فکر میکرد و چاره جویی می نمود. از تفرق و سر در گمی جوانان احساس ناراحتی و احساس گناه می کرد و هر وقت فرصت پیش می آمد به میان آنها می رفت و به درد دل و حرفهای آنها گوش فرا می داد. لذا وقتی که می خواست جبهه برود جوانان روستای ما همراه او عازم جبهه می شدند.


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ آبان ۹۴ ، ۱۵:۲۱
خانواده شهید

عکس : عکسهای خاکسپاری سال 1378








۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۳ مرداد ۹۴ ، ۱۴:۵۴
خانواده شهید

وصیت نامهشهیدمحمدقاسم رحیمی1
« روحانی شهید محمد قاسم رحیمی »
بسم الله الرحمن الرحیم

تاریخ وصیت نامه 5 جمادی الثانی مصادف با 5 بهمن 1366 قبل از اعزام به جبهه در مهد علم و تقوا و ایمان، مدینه اهل البیت قم، وصیت نامه بنده دو قسم و در دو بخش تنظیم شده است. البته وصیت نامههای قبلی هم دارم، اما در بخش دوم که وصیت نامه مالی بنده است این وصیت نامه میباشد که معتبر است و وصیت نامههای قبلی ارزش ندارد. اینک وصیتم را در دو بخش شروع میکنم.
بخش اول مربوط به هدفم هست و بخش دوم مربوط به دیون و خانواده و امثال ذلک. «اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له و اشهد ان محمداً عبده و رسوله و ان علیاً و ابنائه المعصومین حجج الله و اشهد ان الساعة حق آیة لا ریب فیها و ان الجنة حق والنار حق والنکیر والمنکر حق و اشهد ان الشفاعة والمعراج حق و ان السوال والحساب حق...» خدایا! از این زندگی ظلمانی خستهام، از اینکه میبینم دوستانت و عاشقانت سبکبار به سوی تو پر میکشند و لقای تو را به ساعتی میپویند و میرسند جانگدازم. بارالها! کولهبار گناه و معصیت تو، مرا بسی فرسوده و خسته کرده، دیگر تاب کشیدن آنرا ندارم. سالهاست که در انتظار شهادت نشستم. ضجه و زاریها نمودم اما موانع بزرگ خانمانسوز من از جمله حب دنیا و گناهان زیاد مرا از دوستان دیرینهام و برادران پاکم به عقب انداخته است و اما چه کنم خود فرمودی: «ادعونی استجب لکم» باز هم ترا میخوانم که مرا به این وادی بکشانی. مرا از هواپرستیها و بت نفس برهائی. دلم بیتاب است نمیدانم برای چه؟ برای دوستانم چون شهید مظفر و برادر عزیزم شهید علی جان، یا بلکه برای رهبرم حسین(ع) یا رسول الله یا لقای تو، نمیدانم، نمیدانم، نمیدانم، حیرانم و سرگشته، دنبال هر چه میروم مقصودم را نمییابم. به هر دری که روی میآورم، اثری از محبوب نیست. پس آنجا کجاست که محبوب را عاشقان مییابند؟ آنجا، جبهه است. جبهه حق، سنگر عشق، عبادت، عرفان، مناجات، ناله، شیون و زاری. خدایا! دیگر مرا به وطن برنگردان، مرا به النگ بر نگردان. در صورتی که گرد دوری از تو بر جَبینم نشسته باشد رو ندارم به چشم پدران شهید نگاه کنم. تاب نظر بر قامت خمیده مادران شهید را ندارم، آهِ طفلان و یتیمان شهدا، قوت کمر و زانوهایم را میکاهد. خجالت میکشم در جمع مردمی که بهترین سرمایههایشان را در راهت تقدیم میکنند زنده باشم. گاهی حتی سرم را نمیتوانم بلند کنم در حالی که زنده باشم. به هر حال روزگار بین من و دوستانم جدایی انداخت. سالهاست که دوستانم به دیار محبوب رفتند، اما من در نهایت ذلّت خفتهام. خدایا! «اللهم احینی علی ما احببت علیه علی بن ابیطالب(ع) و امتنی علی ما هبات علیه علی بن ابیطالب(ع) ابغه الحسین علیه الصلوة والسلام» پس از حمد و ستایش حضرت حق تعالی و درود بر روان و روح رهبر دین ما رسول اسلام، حضرت محمد بن عبدالله و سایر پیامبران و اوصیا و ولی الله الاعظم روحی له الفدا و نائب بر حقش خمینی روح خدا و شهیدان راه حق بر تمام مردم عزیز سلام میرسانم و بر استقامت آنها درود میفرستم. پس از آن، از مردم روستای النگ و تمام افرادی که با من آشنا بودند و هستند میخواهم که مرا ببخشند. هر کس از من طلبی دارد رجوع کند به والدم جناب آقای طاهر رحیمی و وصول کند. هر کس از من لغزشی واهانتی دیده با کمال بزرگواری عفو کند والا در پیشگاه الوهیت مواخذم. ای مردم! خدایتان رحمتتان کند. اگر کسی از دوستان ضربی یا خدای نکرده جرحی یا هر اذیتی از من دیده تقاضامندم عاجزانه مرا ببخشد. من تاب عذاب قیامت را ندارم، این بدن ضعیف را تاب آن عذاب عظیم نیست. پس هر کس اگر دوست داشت میتواند اگر ضربی را هم اگر احیاناً زدم یا حرفی اگر نبخشید غرامت بگیرید که خیالم راحت باشد. در ضمن ابداً و اصلاً راضی نیستم به اسم بنده و از احترامم برای کوبیدن شخصی یا گروهی یا طرفداری از شخصی یا گروهی استفاده شود. من تابع اسلامم و پیامبر اسلام و فرزند پاکش، خمینی عزیز و دیگر هیچ. من فقط طرفدار امام و رهبرم، خمینی هستم و بس، نه کس دیگر و آن هم نه خمینی که خمینی است بلکه چون رهبر است چون اتقی المتقین است و چون اعلم العلما است و چون اعدل العادلین است، چون این محبوب دلم، معشوق قلبم است. او کس نیست، او فرد نیست، او جزئی نیست، او یک کلی است. یک روح مجرد است و به این جهت است که جانم فدایش باد. آن که خمینی را رهبر نمیداند و مرجع نمیداند، علتش این است که در ظلمتکده این دنیا مثل کرم ابریشم بر خود تنیده و افکار احمقانهاش او را در خواب غفلت فرو برده او بداند «خسر الدنیا والاخرة» هست او بداند مزه ایمان را نچشیده و بیعشق او نتوان عاشق مهدی شد. دوستان و عزیزان و همه مردم! بر شما باد به وفاداری رهبر و یاری او و الا ضامن خودِ حسینید که اینک بر تارک تاریخ تپیده و بیمهابا میطلبد که به پیکار دژخیمان بروند. اما نکتهای که به ذهنم رسیده و باید بگویم این است که ای مردم! شما خوب بین روحانیت در طول تاریخ بودید و آنها در بین شما، و شما زحمات طاقت فرسای روحانیت اصیل و پرچمداران حقیقی مبارزه با ظلم و ستم را میدانید. اگر احیاناً روحانی نمائی یا دزدی در لباس روحانیت دیدید اگر عملی خلاف انجام داد، مبادا توهین و اهانت روا دارید، بترسید از روزی که دچار عذاب خدا شوید. اینان یعنی روحانیت اصیل گروه و قشری هستند که جز به اسلام به چیز دیگر حرص نمیخورند. اینان از این دنیا به کمترین آن قناعت میکنند. حرام خدا را حرام و حلال خدا را حلال میشمارند. بسیار ساده زندگی میکنند کارشان تعلیم و تعلم و تالیف و تبلیغ است. اگر چنین روحانی را دیدید، مبادا با کوچکترین نکته ضعف، او را بکوبید. از آتش خدا بر حذر باشید. آنان را در مبارزه با مستکبرین یاری دهید که این راه سعادت است. اما ای جوانان عزیز! نوجوانان روستای من و سایر جاها! شبها، بسیار اوقات به شما فکر میکنم. شما چه میکنید و عاقبت چه خواهید کرد؟ ای کاش همیشه فرصت داشتم در بین شما بودم و میدانستم چه راهی را میپیمایند! کجا میروید؟ عاقبت شما چه خواهد شد؟ اینک از شما سوال میکنم به چه میاندیشید؟ کمال را میخواهید یا نه؟ به دنیاتان میاندیشید یا به آخرت؟ رهبرتان کیست؟ عقل است یا شیطان؟ حسین(ع) است یا یزید؟ علی اکبر هست یا غیر؟ این که به صراحت گفتهام رهبرتان این است یا آن، یعنی عملتان را بسنجید که با چه کسی تطبیق میکند. راه شهوت پرستی، راه یزید است. راه دنیاپرستی، راه معاویه است. راه عبودیت و بندگی و کمالات نفس، راه حسین(ع) است. شما در کدام راهید؟ شما به چه میاندیشید به ماندن در دنیا؟ اگر این باشد «هیهات هیهات» که بدبخت و شقاوتمندید. به چه میاندیشید؟ نمیدانم؟ ای کاش میدانستم! به شما میگویم: به عنوان کسی که تجربه کافی دارم. گرچه آدمی خوبی نبودهام، اما دنیا را خوب شناختم. بگویم: جوانان عزیز! دنیا گذرا است و فانی. لذتهایش ناپایدار و زودگذر بلکه بالاتر به قول علی (علیه السلام) ظاهرش جذاب، اما درونش سم کشنده. آری، جوانان! در جوانی بر حذر باشید. در پیری، حذر ثمری ندارد. زود به هوش آئید. غفلت و بیخبری شما را نگیرد. هر چقدر بخوری باز گرسنه میشوی باز میگذرد. اگر بهترین و زیباترین دخترها و تمام زنهای زیبا را ببری و با آنها همبستر شوی باز هم باید بروی و بمیری، اما آیا هیچ به عذاب خدا فکر کردی؟ هر چه روز و شب را در کوچهها و نگاه کردن به زنها و دخترهای جوان و زیبا و خوشکل بگذرانی باز هم میگذرد. من نمیخواهم شما را نصیحت کنم، چون لیاقت نصیحت را ندارم، اما به عنوان فردی مجرب و کار آزموده به شما میگویم: بر حذر باشید، خواب غفلت شما را نگیرد. مرد باشید از علی(ع) راه زندگی کردن را بیاموزید. دست بر سلاح و همراه آن اخلاق اسلامی و تقوا کسب کنید نماز بخوانید آن نمازی که شما را بالا ببرد. روزه بگیرید، آن روزهای که شما را به خدا نزدیک کند. جبهه بروید آن جبههای که شما را بسازد. خدا شما را هدایت کند. و اما دوستان و آشنایان! از شما میخواهم آنچه که ذکر شده بعلاوه که امیدوارم خونم در رگهای شما حرکتی مداوم ایجاد کند خصوصاً داییهایم و پدر بزرگ عزیزم و برادر عزیزم. والدین محترم! از مرگ من ناراحت نباشید، مرا غیر از شهادت هیچ چیز دیگر پاک نمیکند. من در این دنیا جائی برای خود نمیبینم چون در طاعت حق نبودم فلذا شهادت مرا لازم است حتی از همه چیز لازمتر. به شما وصیت میکنم بیشتر به جبهه بروید از نشستن در خانه بپرهیزید. هنر مرد، در جنگ و جهاد است نه در منزل نشستن و خوب خانه درست کردن و خوب زندگی کردن در این دنیا. در آخر وصیتی دارم به والدینم: پدر و مادر عزیزم! من چه طور تشکر کنم از آن همه زحمات شما، بیست و چند سال شب و روز برایم زحمت کشیدید و من ابداً فرزندی شایسته برای شما نبودم. در کوچکی چه قدر شما را اذیت کردم نمیدانم؟ با چه زبانی از شما عذر بخواهم، از پدر عزیزم، از مادر خوبم که چه شبها تا به صبح بر بالینم نشستی و شیر پاکت را به من دادی تا خداوند بر من منت گذاشت و مرا به اسلام و ایمان هدایت نمود و مرا به لباس مقدس پاسداری و بعد از آن در لباس مقدستر و مقدسترین لباس یعنی مسلک روحانیت درآورد. مادرم! آن شیر پاکت بود که مرا به اینجا کشاند، امیدوارم همان شیر مرا به مسلخ عشق بکشاند و پیش مادرم زهرای اطهر بروم و بر دستش بوسه بزنم. پدر و مادر عزیزم! حتی اگر شهید شوم باز هم شما هستید که برایم زحمت میکشید. گرفتاری اهلو عیال باز هم با شماست. خدا شما را جزای خیر دهد. از شما انتظار دارم که در شهادتم جزع نکنید، اما گریه کنید، چون برای من حتی از همه بچهها بیشتر زحمت کشیدید چون اولین فرزند ذکور بودم که ماندم. اما ای خواهرانم! قبل از آن که در شهادتم گریه کنید به هدفم فکر کنید، گریه بیمعنا ارزش ندارد و شما باید هدفم را بشناسید بعد گریه کنید. از دنیا داری و دنیا دوستی بپرهیزید. شوهرانتان را به رفتن جبهه تشویق کنید و دنبال مذهب و اسلام، با ایمانی راسخ باشید. مبادا در مجلس عزا جزع کنید که «ان الله یحب الصابرین.» (اما برادرم و همسرش همان چیزهائی را که در قم آمده بودید و برایتان صحبت کردم فراموش نکنید) سرمشقتان همیشه علی(ع) و زهرا(س) باشد و بس. عبدالحسین جان! قدر او را بدان و تو هم همیشه به او احترام بگذار (امیدوارم که همیشه شاد و خوش باشید از همه شما التماس دعا دارم. از خواهران و برادرم هم طلب عفو دارم). اما همسر عزیز! والده(محمد) علی رحیمی! ای کاش میتوانستم همسر خوبی برایت بودم! ای کاش آنچه خیال میکردی بودم! هیهات که نمیدانم چرا نتوانستم همسر خوبی برایت باشم؟ تو در کنار من سختیهای فراوان کشیدی از بیخانگی گرفته تا کمبود در زندگی و غیر با همه ساختی، خدا تو را جزای خیر دهد، اما تو را سفارش میکنم به زینب و علی، همّ و غمّت آندو نور چشم من باشند. اگر زنده بودی و زمینهاش را در علی مساعد دیدی به او بگو که پدرت سفارش کرده تو را اگر میتوانی و استعداد و ذوقاش را داری حتماً قدم در راه طلبگی بگذار و مردانه در راه تحصیل علم و تقوا و اخلاق و فقه کوشش کن و خود را وارسته کن. آری، این 6 سال من هم امانتی بودم در پیش تو و بالاخره شاید مصلحت این بود که بزودی از تو جدا شوم. در ضمن میخواستم همین جا وصیت نامه مالی را برایت بنویسم که بخش دوم وصیت است. والسلام علی من التبع الهدی وصیت نامه مالی ـ از مال دنیا چیزی ندارم جز چند تا کتاب که کتابها را شمارش نکردهام. آنها را برای علی بگذار که انشاالله مورد نیازش واقع میشود. اما قرض سپاه بندر ترکمن 6900 تومان مانده جهت دانشکده قم و 1100 تومان هم جهت احتیاط حتماً بدهند که مجموعاً 8000 تومان میشود. اگر بابا میتواند هر موقعی که توانست بدهد یا بهر نحو که خودش صلاح میداند اگر بتواند 10000 تومان بدهد بهتر اما 8000 تومان کفایت میکند. و اگر بابا پول نداشت، سکهات را بفروش و قرض مرا به سپاه بده و السلام خدایا! خدایا! تا انقلاب مهدی، خمینی را نگهدار
قم «محمد قاسم رحیمی» 5/11/66

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۳ مرداد ۹۴ ، ۱۴:۱۷
خانواده شهید