خاطره اول_شهید در جامعه

حضوری سبز

در بحبوحة مبارزات پیش از پیروزی انقلاب،شهیدرحیمی یکی از فعالترین دانش آموزان انقلابی و مبارز بود. در پخش اعلامیه، برگزاری تظاهرات و … فعالیت میکرد و خلاصه، ما بچه های انقلابی شهر، چشممان بر لبان او دوخته شده بود. با حرکت او حرکت میکردیم و با فریادش فریاد میزدیم. پس از انقلاب نیز وضعیت به همین گونه بود. از خصوصیات برجستة وی در این دوران، صبر قابل ملاحظة او در برخورد با جوانان فریبخورده و گروههای التقاطی بود . با صبر و حوصلة بسیار حرفهای ایشان را گوش میداد و سپس با لحنی آرام و سخنانی منطقی ـ که حکایت از مطالعة دقیق و بینش والای او میکرد ـ سعی درمتقاعدکردن ایشان داشت وهمین مطالعات بود که کمکم او را به وادی حوزه و تحصیل علوم دینی کشاند . ایشان اعتقاد راسخی نسبت به اصل ولایت فقیه داشت. در حالی که در آن زمان شاید بسیاری از جوانان اصل ولایت فقیه را آن چنان که باید و شاید نمیشناختند، او با مطالعه و دقت در این رکن انقلاب به اهمیت آن پی برده و به آن پایبند بود.

«جاذبه و دافعه»
در سالهای اول بعد از انقلاب، در اوج فعالیتهای منافقین ، تعدادی از جوانان فریبخورده نیز که با منافقین همراه شدند، به زندان افتادند. یکی از این جوانان از اهالی شهر ما بود . پس از آزادی او ، جوانان دیگر او را در جمع خود نمیپذیرفتند و نمیخواستند با او رابطه داشته باشند و به قول معروف او را تحویل نمیگرفتند. ولی شهید رحیمی با اینکه در مسائل انقلاب از همه متعصّبتر بود. با آن جوان خیلی گرم میگرفت و خیلی زود با او رابطة دوستی برقرار کرد . آن جوان که خود نیز از برخورد قاسم تعجب کرده بود به وی گفته بود: « ولی من و شما اعتقاداتمان با هم فرق دارد.» و شهید در جواب گفت :«ما همگی بندة خدا هستیم و همین میتواند دوستی بین ما را پیوند دهد.» و با این کار او را نسبت به بچه های مذهبی و انقلابی خوشبین کرده بود. شهید جاذبه و دافعه را با هم داشت. 
شهید رحیمی با جوانها خیلی رفیق می شد و به آنها علاقه داشت و همیشه برای حل مشکلات و اخلاق و رفتار و شخصیت آنها فکر میکرد و چاره جویی می نمود. از تفرق و سر در گمی جوانان احساس ناراحتی و احساس گناه می کرد و هر وقت فرصت پیش می آمد به میان آنها می رفت و به درد دل و حرفهای آنها گوش فرا می داد. لذا وقتی که می خواست جبهه برود جوانان روستای ما همراه او عازم جبهه می شدند.